Bellever Elsa blijft aktief.

In de “Labrador post van aug. 99, schreven wij met trots over de geslaagde nazoek van een ree van Bellever Elsa.
Deze dame, die inmiddels toch wel een beetje een levende legende is, hadden wij aangemeld op de lijst van Vereniging “Het Reewild”, nadat zij met succes het Hubertus diploma behaalde.

Na de eerste nazoek ging het in sneltrein tempo verder en niet alleen jagers vroegen Bellever Elsa, (thuis noemen wij haar Kathy), ter assistentie, ook de Dierenambulance deed een beroep op haar.

Op de A27 was 's-nachts een reegeit aangereden en door een wandelaar zwaar gewond in het bos gevonden, direkt bracht men de geit naar een dierenarts die het dier alleen nog maar in kon laten slapen en toen bleek dat haar uier boordevol melk zat. Goede raad was duur, er moest dus een of meer kalveren zijn die gezoogd werden. Een telefoontje en direkt met Kathy naar de bewuste plek waar de moeder gevonden was, in een straal van ruim 100 meter gezocht, een vreselijk zware dekking en een loopspoor was er ook niet, dus dit was eigenlijk meer een soort verloren zoek, waarbij ik mij de vrijheid veroorloofde om 2 honden in te zetten, ook Lucinda deed mee en toen we er eigenlijk niet meer in geloofden stond een van de honden stil en vond daar een klein ree kalfje, verstopt en hongerig. Zonder hulp van deze 2 Labradors was dit kleine diertje ten dode opgeschreven!!!

Nazoek op jacht is natuurlijk het mooiste werk, men spreekt elkaars taal en als het allemaal tot een goed eind gebracht wordt is er niets mooier een “breuk”overhandigd te krijgen door de dolgelukkige jager, omdat zijn ree binnen is.
Bijgaande foto getuigt van een zeer succesvolle nazoek, het ree was laat in de avond geschoten en weggesprongen. De zeer verstandige jager had het terrein onberoerd gelaten en vertrouwde ten volle op de hond. Kathy was s-morgens vroeg paraat, pakte snel het spoor en had in no time na ca. 80 meter zoeken in zeer zware dekking de ree gevonden, wat waren we weer trots!!

Maar het ging ook wel eens anders. Op een regenachtige doordeweekse morgen naar het bos, even de honden wandelen. In de auto gaat de telefoon, het politiebureau, er is zojuist een ree aangereden vlak bij ons om de hoek!! Ik voel hoe ik rode oortjes krijg van opwinding en straal dat meteen uit naar de drie honden die achter in de hondenmand mee lijken te luisteren. Vol gas op weg naar de plek des onheil, nog geen kilometer rijden en ja hoor, daar staat een auto dwars over de weg, een geasfalteerd bospad, met politie erbij. Meteen uitgestapt en mijzelf voorgesteld, door de groene kleding denkt men dat ik de boswachter ben!!, doch ik vertel dat de honden de ree die een behoorlijke tik heeft gehad, gaan opzoeken. (de auto vertoont een behoorlijke schade)

Hijgend staat het drietal voor het ruit de situatie op te nemen, normaal neem ik 1 of in noodgevallen zoals hierboven 2 honden mee, maar drie natuurlijk nooit.
Alsof het afgesproken werk is, wordt mijn autodeur met een kracht van ruim 100 kilos opgeduwd, ik val bijna naar achteren en zie tot mijn grote schrik, drie totaal uit de hand gelopen Labradors als gekken over een spoor rennen en racen, ik wil iets doen, maar wat?. De honden zijn helemaal dol en rennen als een meute over het spoor, vliegen het bos in en staan stil, bij het ree, dat daar met een zware verwonding aan de kop dood ligt.

Gezamenlijk lopen wij erheen, politie en bestuurder. Ik schaam me dood, wat een wildwest toneel, doch dan zegt in een keer de bestuurder van de auto “goh, ik wist niet dat dit werk altijd door drie honden gedaan moest worden”'

Ik heb het er maar bij gelaten, maar ben wel op mijn hoede in de toekomst.

Henny M. Schoor