Even voorstellen….

Bij een website hoort een introductie en al is het schrijven van een redactioneel stukje best leuk, iets over jezelf op papier zetten is een andere zaak.

Mijn naam is Henny M. Schoor. Ik ben in 1969 in Australia begonnen met het trainen van een super Australische hond, een Kangeroo dog. Tibo, een hele fraaie jachthond is zelfs mee terug gereisd naar Nederland, het was hier echter veel te koud voor haar en ze miste haar Kangeroo's. Helaas is onze Tibo niet oud geworden.

De volgende hond moest toch weer een jachthond worden en na een zeer uitvoerige bestudering van de Europese rassen viel de keuze op de Labrador Retriever, die nog nauwelijks bekend was in Nederland. De NLV telde destijds nog geen 200 leden!! - nu ruim 6.000 - en degenen onder u die langer meelopen, weten nog hoe onze geweldige secretaresse Mevr. Ploon de Raad de spil was, waar de hele club omdraaide.

De eerste kennismaking met dit ras, was ook meteen een kennismaking met de Fam. Van Beem en Gerard Miegies. Zij waren toen al enthousiast bezig met trainen en voorjagen.

Tja en vanaf dat moment waren we ook meteen verwikkeld in de wedstrijdsport met onze Labradors. Liepen we eerst met onze “Keba's Black Anne” mee op G&G niveau in de RAI onder auspiciën van “Cynophilia”. Dat werd later omgezet in Jachttraining. De NLV organiseerde toen nog officiële proeven met o.a. een houten apporteerblokje.

Op een officiële KNJV dag deden misschien 20 honden mee en onder leiding van 2 keurmeesters, wandelde men gezamenlijk van proef naar proef. Wat is er veel veranderd sindsdien. De locatie Vught was toen al de basis waar de meeste evenementen plaatsvonden.

En dan gaat het in een stroomversnelling. Al was onze eerste Labrador een “dot” van een hond met een en al liefde voor mens en dier, we werden toch kritischer en gingen naar Engeland om daar een “Ballyduff” op te halen. Half show en half werk. De showkant was van Mrs. Bridget Docking, de werkkant van Mrs. Joan Macan. Zij was de eigenaresse van de top zwarte reu FieldTrialChampion “Timspring Sirius”. Nu al die feiten op papier worden gezet, realiseer je dat de tijd toch wel voortschrijdt. Alle genoemde dames zijn inmiddels (allang) dood.

Een Engelse Labrador betekent ook dat je meer betrokken raakt bij het werken van Labradors in Engeland en regelmatige bezoeken aan de Game Fair, FieldTrials en de Retrieverchampionship stonden jaarlijks op het menu. Geweldige dagen, leerzaam en onze Engelse kennissenkring werd groter en groter. Mrs. Joan Macan introduceerde ons bij de innemende en vakvrouw Mrs. Rosemary Blackmore. Onder de kennelnaam “Elterwater” fokte zij verschillende toppers. Onze “Elterwater Forward Miss” werd niet alleen Wereldkampioen op de showbench, zij haalde ook met gemak een CAC op een veldwedstrijd. Leuke tijden. Rosemary kwam regelmatig over, genoot van onze honden, was een lieve gast en als ze een uurtje niets te doen had ging ze voor ons het koperwerk poetsen!! Zulke gasten moet je zoeken….

Rosemary woonde in Dartmoor en van het een kwam het ander. Rupert Hill, een bijna buurman, fokte 100% FieldTrial Labradors en onze volgende stap was een “Bellever”.

Rupert ging in 1991 zelf een nest fokken, (meestal stelde hij zijn dekreuen ter beschikking) en uit de combinatie “Bellever Actor” en “Busy of Bellever” werd “Bellever Elsa” geboren.

Haar roepnaam “Kathy” zal bij vele oudgedienden een herinnering oproepen, want zij was dé hond die je slechts éénmaal in je leven treft. Het was misschien een knorrige dame tegenover andere honden, voor mij als eigenaar betekende zij ALLES.

We maakten verre reizen, we trotseerden koude en regen tijdens de vele jachtdagen en nazoeken . Toen we in Noord-Amerika aankwamen en van zomerse temperaturen in Nederland naar de vrieskoude gingen, sliepen we nachts dicht tegen elkaar om de koude te verdrijven.

In het stukje In Memoriam is zeker aandacht aan haar besteed. Ook “grote honden” gaan dood. Rupert Hill verzekerde ons van goede en gezonde Labradors. Het was ook altijd een heerlijke tijd om eerst zonder en daarna met honden naar Engeland af te reizen. In de jaren 1990 ondenkbaar, nu kun je zo met de boot naar Engeland reizen met een hond in je gezelschap.

Toch bleef er iets knagen tijdens onze bezoeken aan de U.S.A. De voorjagers, c.q. de professionele handlers maakten een ongelooflijke indruk, wat een vakmanschap. Maar het waren vooral de honden, groot, gezond, sterk en super intelligent die voor mij de ommekeer waren en er werd besloten om over te stappen op de Amerikaanse toer.

Dat resulteerde in de aanschaf van een pup die gehaald werd in het verre “Montana” boven Californië bij Anna en Larry Calvert. Het is een topventje, misschien onze laatste Lab? De toekomst zal het leren. We gaan nu van hem genieten en met hem werken en hij houdt van ons met zijn grote gouden hondenhart.

Henny M. Schoor