MET ÉÉN HAK OVER DE SLOOT.

Een echte spring-in-'t-veld is ze niet, onze Cadover Isabel of Bellever, oftewel onze Bella, maar als ze morgens mee mag om de krant te halen, loopt ze als een dartel veulen door het weiland naar de brievenbus en zo ook die ene ochtend…..
Ze was heel dartel en maakte de ene pirouette na de ander, een draai van 360 graden en ja hoor, ze kwam mank binnen, de linker achterpoot slepend en heel kreupel.

Al snel denk je, “het komt vanzelf dus gaat het vanzelf ook wel weer over”, maar nee het werd steeds erger, dus even een bezoekje aan de dierenarts. Constatering: een dikke hak, dus veel rust, en veel ijskompressen!, dan zou het over moeten zijn.

Zo gezegd zo gedaan, 14 dagen rust, wandelen aan de riem, hele korte stukjes, maar de hak bleef dik en het lopen ging steeds moeizamer, het voetje stond helemaal krom en ze steunde zwaar op haar knokkels en de hond had duidelijk veel pijn. Dit was echt een “poten”klacht.

Omdat Isabel eigenlijk niet verbeterde heb ik contact opgenomen met dierenarts Dijkshoorn in Zeist, waar ik terecht kon op het moment dat Dr.Hazewinkel, orthopedisch specialist voor gezelschapsdieren, daar aanwezig zou zijn.

Prof. Dr. H.A.W. Hazewinkel is werkzaam op de Universiteitskliniek “De Uithof” in Utrecht. Hij behoort tot de absolute top in Europa op het gebied van orthopedische chirurgie bij huisdieren en heeft bij de verschillende retriever-rassen al grote wonderen verricht met de behandeling van o.a. alle “moderne” botafwijkingen.

Bij het betreden van de spreekkamer zag ik al een scherpe frons met röntgen ogen.
“Dat ziet er ernstig uit” zei hij meteen en in een kort maar uiterst vakkundig onderzoek was direct de diagnose gesteld, de achillespees was gescheurd!!
Ik voelde het bloed uit mijn gezicht trekken, arme Bella, ze had al die tijd met zo een zere poot gelopen.
Heel gelukkig was er die dag nog een plekje vrij op het volle operatie schema en dus kon Isabel meteen blijven, een prikje voor het rustig worden, een knuffel en Bella mee met de assistente. Thuis kon het aftellen beginnen, we hadden het nergens anders meer over en de klok kroop vooruit…

Om 18.00 uur konden we haar halen, nog zwaar onder de invloed van de narcose. De operatie was niet kinderachtig geweest en had ruim 2 uur geduurd. De hele achillespees was van het bot gescheurd en opnieuw vastgezet door een gat in het hielbot te boren. Dat wilde zeggen: 9 weken in een gipsverband en heel veel rust.

9 weken rust, en dat voor een hond die altijd actief is, mee rent naast de fiets, niets liever doet dan apporteren. Haar poot helemaal gestabiliseerd in een gipsverband en een hele korte wandeling met een waterdichte sok. Het was maar goed dat Bella geen verstand van kalenders had!

Isabel staat houdt de linker hak lager dan de rechter en de tenen van deze poot gekromd. Dat komt omdat het deel van de Achillespees dat de hak hoog houdt was doorgescheurd, maar de pees die de tenen buigt en ook een beetje de hak hoog houdt nog intact was.

Met niet-resorbeerbaar hechtmateriaal wordt de pees aan het bot bevestigd, om zo ingroei van de peesvezels mogelijk te maken. Omdat de dunne hechtdraden het gewicht van de hond niet kunnen dragen, moet de poot 3-4 weken in het gips. Daarna mag de pees heel voorzichtig, steeds meer worden belast.

lees verder "Met twee hakken over de sloot"